Jan Jacob Slauerhoff (1898–1936) was niet alleen dichter en prozaïst van zijn tijd, maar van de eeuwige menselijke onrust. Hij was een ongrijpbare geest – scheepsarts, wereldreiziger, balling in eigen land – en zijn poëzie weerspiegelt die rusteloze zoektocht naar een plaats buiten de grenzen van zijn cultuur, zijn identeit, dit land, alles. In zijn werk klinkt een stem die de horizon bevoelt, die heimwee heeft naar oorden waar hij nooit werkelijk thuishoorde, en die weigert zich neer te leggen bij de beperkingen van de werkelijkheid.